یقین
(یقین) در لغت، به معنای شک نداشتن در یک امر و حتمی بودن آن است
در منطق و فلسفه؛ یقین دارای دو اصطلاح است: یکی یقین به معنای عام که عبارت است از: قطع به چیزی و دیگری به معنای خاص که عبارت است از: (علم قطعی مطابق با واقع )و یا (علم به چیزی همراه با قطع به این‌که خلاف آن هرگز صحیح نخواهد بود) در مقابل یقین به معنای اعم، ظنّ(گمان)، شک و وهم قرار دارند که در هر کدام به نحوی امکان خلاف وجود دارد. در ظنّ و گمان، احتمال خلاف ضعیف ‌تر از علم به آن چیز است. یقین به معنای خاص دارای دو ویژگی است که هر علمی که این دو ویژگی را داشته باشد، به آن یقین گفته می‌شود؛ یکی قطع به آن چیز و دیگری قطع به این‌که صحیح است و خلاف آن محال است. پس، یقین به معنای خاص در حقیقت مرکب از دو علم است؛ یکی علم به چیزی و دیگری علم به خلاف‌ پذیر نبودن آن.

نوشته‌ها

نکاتی درباره نسب

در خصوص مشاوره حقوقی نسب و یا نفی نسب و یا نفی ولد می بایست ابتدا به دو نکته مهم اشاره نمود نخست آنکه مطابق شرع اسلام و قانون ولادت طفل در دوران 6 ماه و حداکثر ۱۰ ماه ، اماره فراش تلقی می شود به عبارتی اگر زوجین بعد از ۶ ماه از عقد […]